Rąbka to niewielka miejscowość przy granicy Słowińskiego Parku Narodowego. W niej rozpoczyna się droga do głównej atrakcji Parku jaką są oczywiście ruchome wydmy. Tu także znajduje się przystań żeglugi na jeziorze Łebsko.
Trzciana to wieś położona nad rzeką Jasiołką. Prawa lokacyjne otrzymała ona przed 1505 rokiem. W czasie II wojny światowej przebiegały tu działania wojenne w ramach operacji dukielsko- preszowskiej.
Kaplicę na wzgórzu Zaśpit wybudowano w miejscu, gdzie Jan z Dukli prowadził swe pustelnicze życie. Przez trzy lata unikał on ludzi i mieszkał w lesie. Potem wstąpił do zakonu franciszkanów, a następnie do bernardynów. W 1768 roku właścicielowi dóbr dukielskich przyśnił się Jan z Dukli i poprosił o wybudowanie kaplicy. Drewniana konstrukcja stanęła tam w kolejnym roku. Służyła ona ok. 100 lat wiernym, póki nie spłonęła. Obecna, która stoi na Puszczy wybudowana została w 1906-8 roku i jest trzecią z kolei w tym miejscu.
Pierwsze informacje o Solinie znaleźć można w dokumentach z 1426 roku, kiedy to miejscowość leżała w dobrach Kmitów. Ta mała wieś słynie z olbrzymiej budowli jaką jest tama wodna na rzece San. Przed powstaniem zapory i elektrowni wieś znajdowała się w miejscu obecnego dna zbiornika.
Gmina: Cekcyn, powiat: tucholski, województwo: kujawsko- pomorskie Adres: 86-131 Wierzchlas Rezerwat leśny, częściowy i ścisły, ochrona cisa
Pierwsza wzmianka o ochronie cisów w Wierzchlasie pochodzi z 1827 roku. Prawnie jako rezerwat ochroną objęty został 18 czerwca 1956 roku. Nawet w czasie II wojny światowej Niemcy objęli ten teren ochroną. Powierzchnia jaką zajmował rezerwat to 80,9 ha, w tym 44,21 ha stanowiły wody jeziora Mukrz. Rezerwat utworzono dla ochrony jednego z największych w Europie, naturalnych stanowisk cisa pospolitego.
Leśna ścieżka edukacyjna wiedzie wokół jeziora Wypalanki, a jej długość wynosi 2,5 km. Składa się ona z 12 przystanków, które są dokładnie opisane za pomocą tablic informacyjnych.
Samsonów założono prawdopodobnie przez rycerza Bolesława Krzywoustego- Marka herbu Topór. Osadę tą wybudowano nad rzeką Bobrzą, a jej mieszkańcy zajmowali się pozyskiwaniem żelaza z rud. Pierwsza wzmianka o istniejącej tu kuźni pochodzi z 1584 roku. Dzięki biskupstwu krakowskiemu sprowadzono do Samsonowa hutników z Bergamo. Zbudowali oni w 1641 roku drugi na ziemiach polskich piec hutniczy. Dzięki czemu żelazo uzyskiwało się w postaci płynnej i można z niego było robić odlewy różnorodnej broni.
Hutę „Józef” wybudowano w latach 1818- 1822. Powstała ona z polecenia księdza Stanisława Staszica i była najnowocześniejszym w królestwie Polskim zakładem wielkopiecowym. Zakład uruchomiono w 1823 roku i zasilano go węglem drzewnym. Do czasu zainstalowania w 1829 roku maszyny parowej, energii urządzeniom mechanicznym dostarczała przede wszystkim woda z pobliskiej rzeki Bobrzy. Huta mimo pożarów działała aż do 1866 roku, niestety po ostatnim z nich została ona doszczętnie zniszczona. W konsekwencji, ze względu na nieopłacalność i wyczerpanie złóż rudy zakładu nie odbudowano.